O książce: 2015 / "Mała izba - izba przyjęć szpitala powiatowego - była dokładnie przesiąknięta zapachem środków dezynfekcyjnych, rządowym dom, ból i strach. Baba Motya, zawsze beznadziejna pielęgniarka, burczała pod nosem, wycierając mokrą szmatą połamaną podłogę wyłożoną kafelkami. Właśnie przywieziono tu dwie osoby po dźgnięciu. Jeden wydawał się w porządku, ale drugi miał przeciętą tętnicę. Strach wypełnił mnie jak krew – zarówno w samochodzie, jak i tutaj. Ogólnie rzecz biorąc, dotarli tam cudownie. Baba Motya spojrzał na Iwana Semenowicza z szacunkiem. Mimo młodego wieku nawet w myślach zwracała się do lekarza jedynie po imieniu i patronimii. Cóż, babcia Motya nie wypiła jeszcze mózgu. Mieszkanie - tak, ale mózgi - nie. A po czterdziestu latach pracy w medycynie zawsze będzie w stanie odróżnić prawdziwego chirurga od bezbarwnego dyplomanta…»